Czas apokalipsy jest dla niego upragnionym, z nadzieją wyczekiwanym momentem końca historii. Na przestrzeni wieków, wielu twórców przedstawiało własne wizje apokalipsy. Jednak tylko kilku wyczekiwało tej chwili z takim optymizmem jak Jan. Dla większości artystów, apokalipsa to czas wszechogarniającej zagłady i zniszczenia, po Wstęp Czarne charaktery to motyw w literaturze niemal odwieczny. Już w raju pojawia się przecież szatański wąż, czyli uosobienie przebiegłości i zła. To w jego intrygę zostają wplątani pierwsi ludzie, co w konsekwencji prowadzi do ich upadku. Od tego momentu świat już zawsze dzieli się na ta jasną i mroczna stronę. Nie ukrywam, że temat ten bardzo mnie fascynuje, pokazuje Walka dobra ze złem w literaturze - omówienie tematu w kontekście wybranych utworów literackich. 217995886 razy. Wizja świata jako areny walki między siłami dobra i zła sięga w naszej kulturze opowieści zawartych w Biblii. Jednak motyw ten okazał się niezwykle popularny i był realizowany na wiele sposobów. Walka ta może mieć 2. WSPÓŁISTNIENIE PRZECIWIEŃSTW DOBRA I ZŁA. PARADOKS ZŁA STWARZAJĄCEGO DOBRO I DOBRA POWODUJĄCEGO ZŁO. Odwiecznym antagonizmem cechującym ludzkość jest zmaganie się dobra i zła. Ograniczając się do obszaru literatury łatwo dostrzec, iż nieustanna walka tych sił stanowi dla pisarzy i poetów ciągłe źródło inspiracji. Moralność – motyw literacki. Ten motyw może pojawić się w postaci dosłownej: z moralnością (lub etyką) w tytule, ale może być też ukryty pod innym hasłem. Często pojawiają się wybory życiowe, refleksje na temat przyczyn zła, kłamstwo i prawda, wybory autorytetu – wszystkie te tematy mogą się wiązać z kwestią moralności. Inny świat - motywy literackie. Autorem opracowania jest: Piotr Kostrzewski. Inny świat to dzie­ło Gu­sta­wa Her­lin­ga-Gru­dziń­skie­go, sta­no­wią­ce za­pis jego po­by­tu w ra­dziec­kim obo­zie pra­cy. Au­tor prze­by­wał przez dwa lata w Jar­ce­wie i kil­ku wię­zie­niach na te­re­nie ZSRR, do­sko­na­le po . Konflikt dobra i zła jest jednym z najważniejszych tematów pojawiających się w kulturze. Przybiera on różne formy, dowodzą pisarze i filozofowie. Często jest to starcie wyraźnie określonych sił – nie mamy wątpliwości, że wojska Adolfa Hitlera reprezentowały zło, a walczący z nim ludzie byli bohaterami (jak np. bohaterowie „Kamieni na szaniec” Aleksandra Kamińskiego, albo Marek Edelman, rozmówca Hanny Krall ze „Zdążyć przed Panem Bogiem"). Jednak bywa i tak, że trudno rozpoznać, po czyjej stronie leży racja. Wyraźny podział na dobro i zło widać we „Władcy Pierścieni” J. R. R. Tolkiena. Nie ma wątpliwości, że armie Mordoru reprezentują siły destrukcji i zagłady. Sam władca posępnej krainy, Sauron, stanowi w świecie Śródziemia odpowiednik szatana. Pozytywni bohaterowie kuszeni są przez ciemne moce, jakie oferuje przeklęty i potężny pierścień. Kiedy jednak nie ulegają ich podszeptom, to zachowują się szlachetnie. Szczególnie sympatycznymi postaciami są proste i przyjacielskie Hobbity. Podobieństwo Saurona i biblijnego szatana to nie przypadek. Wiadomo skądinąd, że Tolkien był żarliwym katolikiem. W swojej sławnej trylogii przedstawił świat, rządzony się prawami znanymi z Pisma Świętego. Stąd rolę odkupiciela świata i pogromcy zła spełnia prosty i naiwny Hobbit, nie zaś potężni wojownicy. Jeśli się nie odmienicie i nie staniecie jak dzieci, nie wejdziecie do Królestwa niebieskiego (Mt 18,3) – mówi Jezus. W świecie Tolkien takimi dziećmi, z którymi wiąże się przyszłość, są właśnie Hobbity. Bardziej złożony problem relacji dobra i zła występuje z kolei w innym cyklu fantasy – sadze o Wiedźminie Andrzeja Sapkowskiego. Zestawienie tych dwóch fantastycznych epopei wydaje się bardzo pouczające, bowiem ukazuje, jak różnie można postrzegać problem owego starcia wartości. Wydawałoby się, iż świat wykreowany przez Sapkowskiego jest podobny do tolkienowskiego Śródziemia. Oba przypominają ziemskie średniowiecze, w obu występuje magia i fantastyczne stwory (smoki, krasnoludy, elfy). Jednak w dziełach polskiego pisarza nie ma tak jasnych podziałów, jak u Tolkiena. Tytułowy wiedźmin (Geralt) jest pogromcą potworów. Jednak w czasie swoich przygód dochodzi do wniosku, że ludzie są często dużo gorsi, niż krwiożercze bestie, z którymi się ściera. Potwory u Sapkowskiego nie są złe same w sobie, jak ich odpowiedniki u Tolkiena (np. przerażająca pajęczyca Szeloba). Starają się po prostu przeżyć w otaczającym je świecie. Wiedźmin walczy z nimi, ale nie potępia swoich przeciwników. Dużo gorsze zdanie ma natomiast o tych, których musi bronić. Ludzie w powieściach Sapkowskiego nie są wyłącznie szlachetni – toczą niepotrzebne wojny, dopuszczają się pogromów nieludzi. Istotny w twórczości Sapkowskiego jest właśnie ów wątek starć rasowych – ludzie zaczynają zwalczać krasnoludów i elfów i mordować niewinnych. Prześladowane rasy zaczynają się bronić, ale w akcjach odwetowych rozlewana zostaje również krew osób niewinnych. Sapkowski ukazuje, jak złożone są takie konflikty, jak wczorajsze ofiary mogą zostać dzisiejszymi katami i na odwrót. XX-wieczni pisarze fantasy przedstawili różne wizje starcia dobra i zła. U Tolkiena podziały są jasne, bohaterowie muszą się tylko starać, by nie ulec podszeptom ciemnych siły (co samo w sobie nie jest łatwe). Sytuacja komplikuje się w uniwersum wykreowanym przez Andrzeja Sapkowskiego. W świecie wiedźmina trudno wskazać jednoznacznie, kto jest dobry, a kto zły. Bohater musi nieustannie dokonywać wyborów moralnych, które nieraz mogą się okazać tragiczne. Sapkowski nie twierdzi, że pojęcia dobra i złą nie istnieją, nie popada w nihilizm. Ukazuje jednak, iż często nasze wybory nie są jednoznaczne i niełatwo rozpoznać, gdzie leży słuszność. Rozwiń więcej 12 kwietnia 2022 Sen to jedna z podstawowych potrzeb człowieka. Pozwala odpocząć i naładować baterie przed kolejnymi wyzwaniami, które stają na naszej drodze w ciągu dnia. Biorąc pod uwagę, jak duże znaczenie w życiu ma nocny wypoczynek, nikogo nie powinno dziwić, że motyw snu zagościł też w literaturze różnych epok. Ten topos należy do najbardziej popularnych elementów fabuły, wykorzystywanych przez wielu twórców. W tym artykule wyjaśnimy więc, jak motyw snu jest przedstawiany w tekstach kultury i które utwory są sztandarowym przykładem jego wykorzystania. Motyw snu i jego podstawowe funkcje Motyw snu w sztuce i literaturze jest realizowany na wiele różnych sposobów i równie popularny co motyw arkadii, miłości, zemsty, domu rodzinnego, motyw samotności czy topos wewnętrznej przemiany głównego bohatera. Warto zaznaczyć, że motyw snu da się spotkać zarówno w książkach zaliczanych do kategorii, którą jest literatura obyczajowa, jak również w powieściach i opowiadaniach literatury pięknej. Trzeba jednak zaznaczyć, że motyw snu w literaturze różnych epok odgrywał wiele odmiennych funkcji. Jakich? Bardzo często sen był przedstawiany jako sposób na kontakt z zaświatami. W czasie snu główni bohaterowie doznawali różnego rodzaju wizji, ich sny niekiedy były prorocze i w związku z tym wpływały na fabułę i zachowania postaci literackich. Analizując motyw snu i jego funkcje w literaturze warto skupić się przede wszystkim na mitologii greckiej – w mitach starożytnych Greków wyraźnie widoczna jest rola proroctw, które zwykle pojawiały się właśnie w marzeniach sennych, o czym więcej napiszemy za chwilę. Sen był i jest przez wielu twórców literackich traktowany również, jako moment, w którym stykają się ze sobą dwa światy: rzeczywisty i nadprzyrodzony, dlatego w wielu przypadkach sen traktowano, jako szczególny czas, w którym człowiek jest wystawiony na działanie sił nadnaturalnych. Reasumując, motyw snu w utworach literackich niekiedy stanowił pewnego rodzaju „pretekst” do przemycenia niematerialnych elementów fabuły. Nieco inaczej sytuacja ma się w przypadku powieści onirycznych. Oniryzm oznaczał, że fabuła danego utworu była prezentowania w postaci marzeń sennych. Wiązało się to więc z brakiem związków przyczynowo-skutkowych, fantastycznymi rozwiązaniami i postaciami, elementami groteskowymi i niestosowaniem się do zasady prawdopodobieństwa. Innymi słowy – w powieści onirycznej autor mógł w zasadzie dowolnie prowadzić akcję opisywanej historii. Nie oznaczało to jednak, że bohaterowie śnili. Jedną z najbardziej znanych powieści zaliczanych do grona onirycznych jest słynny „Proces” Franza Kafki – autor opowiada o Józefie K., który zostaje aresztowany, ale nie wie za co. Popularność motywu snu jest zresztą ściśle związana z tym, jak my sami podchodzimy do marzeń sennych. Część osób uważa je wyłącznie za wytwór wyobraźni, echo codziennych myśli i wydarzeń, ale istnieje spora grupa ludzi, którzy snom przypisują konkretne znaczenia i wierzą, że to co nam się śni można interpretować w określony sposób, na przykład, przy pomocy senników. Motyw snu w biblii Motyw snu w biblii pojawia się bardzo często. W jakich charakterze? Przede wszystkim jako sposób kontaktowania się biblijnych postaci z Bogiem i jego wysłannikami. Przykład? Sen św. Józefa, który podejmuje decyzję o oddaleniu Maryi, ponieważ ta jest brzemienna. Anioł, śniąc się Józefowi, mówi, żeby ten nie bał się, ponieważ dziecko w jej łonie jest darem Ducha Świętego. Za drugim razem anioł nakazał Józefowi uciekać z Jezusem i Maryją do Egiptu, przestrzegając go przed zamiarami Heroda, natomiast trzeci sen informował go o tym, że święta rodzina może już powrócić, ponieważ niebezpieczeństwo minęło. Podsumowując, Bóg za pośrednictwem snu w biblii najczęściej przekazuje ważne informacje lub ostrzega śniących. Motyw snu w literaturze: przykłady Motyw snu i marzeń sennych pojawia się, jak wspomnieliśmy już wcześniej, również w mitologii greckiej, zwykle, jako proroctwo. Parys, którego związek z Heleną, żoną króla Sparty, doprowadził do wojny trojańskiej, został przez rodziców oddany pasterzowi, który miał zostawić dziecko w górach. Matka Parysa, przed jego narodzinami, miała bowiem sen, że urodziła kawałek drewna, który płonął, a od jego ognia zajęła się cała Troja, co zostało zinterpretowane, jako przyszła zagłada miasta. Motyw snu jest bardzo mocno zaakcentowany również w „Dziadach” Adama Mickiewicza. Sny i wizje pojawiają się w „Dziadach” kilkukrotnie, pokazując co bohaterowie dramatu skrywają w swoich wnętrzach. Szczególnie znaczący jest sen Konrada, który przebywa w carskim więzieniu. W czasie snu Konrad nie tylko dowiaduje się, że ostatecznie odzyska wolność, ale jego osoba jest przedmiotem walki pomiędzy siłami dobra i zła. Generalnie motyw snu bardzo często pojawiał się w utworach romantycznych jako uzupełnienie właściwej fabuły, prezentując wewnętrzne przeżycia, pragnienia i emocje bohaterów. „Zbrodnia i kara” Fiodora Dostojewskiego to kolejny przykład występowania motywu snu w literaturze. Ta najsłynniejsza powieść psychologiczna Dostojewskiego skupia się przede wszystkim na tym, jak młody Raskolnikow planował swoją zbrodnię, czyli zabicie lichwiarki i jakie emocje towarzyszyły mu przed i po dokonaniu tego czynu. Uczucia i wewnętrzne przeżycia bohatera mają dla Dostojewskiego podstawowe znaczenie, a sny posłużyły mu, żeby jeszcze lepiej oddać stan psychiczny, w którym znalazł się Raskolnikow. Sny Raskolnikowa to reminiscencje jego dzieciństwa i koszmary. Główny bohater powieści silnie odreagowuje popełnioną zbrodnię, traci przytomność, miewa gorączkę, a sny jeszcze lepiej oddają jego trudny stan psychiczny. „Zbrodnia i kara” jest także powieścią, w której wykorzystano motyw śmierci. W literaturze i sztuce sen zresztą często jest utożsamiany ze stanem podobnym śmierci. Jako ciekawostkę warto dodać, że sen mylony ze śmiercią to tak zwany motyw wędrowny (motyw regularnie pojawiający się w utworach z różnych okresów literackich), który często wykorzystuje się w baśniach, na przykład w bajce o królewnie Śnieżce. Motyw snu w tekstach kultury – podsumowanie Motyw snu pojawia się w tekstach kultury już od czasów antycznych. Można go znaleźć nie tylko w mitach greckich, ale również w biblii. Szczególną popularnością cieszył się również w okresie romantyzmu, kiedy twórcy bardzo duży nacisk kładli na świat wewnętrznych przeżyć bohaterów, które często były przedstawiane w postaci snów. Poza tym, epoka romantyzmu to także zainteresowanie sprawami nadnaturalnymi – duchami, zjawami itp., także tymi pojawiającymi się w marzeniach sennych. Motyw snu można znaleźć też w książkach, którymi są lektury szkolne – „Dziadach” Adama Mickiewicza i „Zbrodni i karze” Fiodora Dostojewskiego. Również warte przeczytania Sprzedaj książki Wypłaciliśmy już 14 762 004 zł za sprzedane książki w Polecamy sprawdzić -95% zł dobry zł jak nowa zł dobry zł widoczne ślady używania -73% zł jak nowa zł jak nowa zł dobry zł widoczne ślady używania -65% zł jak nowa zł jak nowa zł nowa Korzystaj wygodnie z naszej aplikacji Lalka Bolesława Prusa to powieść z nurtu realizmu. Wydawana była w odcinkach na łamach „Kuriera Codziennego”. Książkę opublikowano w całości w 1890 roku. Lalka to powieść o złożonej narracji, z wieloma wątkami i motywami literackimi. Poniżej znajduje się opis najważniejszych z Motyw pracy Motyw pracy w Lalce realizuje się przede wszystkim w modelach pracy dla innych i dla samego siebie. Stanisław Wokulski będzie tego najlepszym przykładem. Bohater pracował w Bułgarii w celu zdobycia majątku i zaimponowania ukochanej. Wierzy, że poprzez pracę można osiągać sukces. Z kolei Ignacy Rzecki stanowi przykład bohatera, dla którego praca stała się filozofią. W powieści pojawiają się także hasła z tamtej epoki. Przykładowo „praca u podstaw”, która ma pomóc ulepszyć społeczeństwo. Stąd chociażby Wokulski pomaga zdobyć pracę Węgiełkowi. Również bohaterowie uczestniczą w zbiórkach na rzecz biedniejszych (które z kolei zostały dość krytycznie ukazane w dziele).2. Motyw miłości Niespełniona miłość Stanisława Wokulskiego do Izabeli Łęckiej jest jednym z głównych motywów Lalki. Bohater działa pod wpływem uczucia, żeby zdobyć ukochaną. W tym celu zbiera majątek i obraca się w wyższych sferach. Jednak kobieta nie kocha. Miłość do próżnej panny z bogatego domu szkodzi mężczyźnie. Wokulski oskarża o taką wizję miłości romantyczną literaturę. A przede wszystkim dzieła Adama Mickiewicza:„(…) Dobrze ci tak! tam twoje miejsce... – myślał Wokulski. – Bo któż to miłość przedstawiał mi jako świętą tajemnicę? Kto nauczył mnie gardzić codziennymi kobietami, a szukać niepochwytnego ideału?... Miłość jest radością świata, słońcem życia, wesołą melodią w pustyni a ty co z niej zrobiłeś? (…)” Również Ignacy Rzecki był zakochany w Helenie Stawskiej. Rzecki był z natury dobry i wiedział, że Helena nie jest nim zainteresowana. Głównie dlatego chciał zeswatać młodą matkę ze swoim przyjacielem – Stachem. Także miłość Zasławskiej oraz stryja Wokulskiego nie mogła się spełnić. Działo się tak, ponieważ bohaterowie pochodzili z różnych sfer. Kobieta nawet po wielu latach wciąż żałuje, że nie mogli być razem. Symbolem tego staje się miłosny napis na Motyw miasta Miejsce akcji to przede wszystkim Warszawa. Miasto jest bardzo wiernie opisane. Tak dokładne oddanie wyglądu sprawiło, że do dziś czytelnicy Lalki zwiedzają Warszawę śladami Wokulskiego. Istnieją nawet tablice na domach Wokulskiego i Rzeckiego. W powieści znajdziemy szerokie ujęcie miasta. Ukazane zostaje życie codzienne mieszczan, zarówno bogatych, jak i biednych. Przykładem może być dokładny opis ubogich mieszkańców Powiśla. Jednak Warszawa nie jest jedynym miastem w powieści. Wokulski udaje się przecież także do Paryża. Stolica Francji to nowoczesne, dobrze zaplanowane miasto. Nic dziwnego, skoro udaje się tam zaraz po wielkiej przebudowie Paryża. Dawne wąskie uliczki zamieniły się w szerokie, które rozchodzą się od centrum w kształcie Motyw tęsknoty Motyw tęsknoty w powieści Bolesława Prusa przejawiał się przede wszystkim w wyznaniach Stanisława Wokulskiego. Dotyczyły one głównie jego wyjazdu w interesach do Bułgarii. Bohater tęsknił wówczas nie tylko za pozostawioną ojczyzną, ale również za ukochaną mu kobietą – Izabelą Łęcką. To dla niej tak naprawdę postanowił wyjechać, ażeby z pokaźnym majątkiem móc wreszcie starać się o jej względy. Z jednej strony to, że tęsknił podwójnie miało pozytywne skutki. Było to dla niego motorem do działania i dawało motywację do jak najszybszego załatwienia spraw. Natomiast z drugiej strony działało to na mężczyznę źle. Wyniszczało go to i nie pozwalało na osiągnięcie wewnętrznego spokoju i Motyw podróży Motyw ten również dotyczy głównie Stanisława Wokulskiego, którego można poniekąd uznać jako bohatera będącego w drodze. Pierwsza jego podróż jest pod przymusem – to zsyłka na Syberię za udział w powstaniu styczniowym. Następnie mężczyzna wyjeżdża do Bułgarii, aby zdobyć majątek. Zdobyte dobra pozwoliłby mu starać się o względy ukochanej – Izabeli Łęckiej. Kolejną wyprawą Wokulskiego okazuje się wyjazd do Paryża, który miał pozwolić mu zapomnieć o nieszczęśliwej miłości. Dalej, Stanisław udaje się do Zasławka, żeby ponownie starać się o względy młodej kobiety. Ostatnia podróż Wokulskiego to droga pociągiem z Warszawy do Krakowa. Podróż ta kończy się w Skierniewicach z uwagi na przebieg podsłuchanej przez rozmowy na temat stosunku Izabeli do miłości. Życiowa podróż bohatera wiedzie przez drogę wyznaczaną uczuciem do panny strona strona: - 1 - - 2 - Polecasz ten artykuł?TAK NIEUdostępnij Dowiedz się więcej

motyw dobra i zła w literaturze